Zelfmoord.nl

Waarom zou ik de rest van mijn leven studeren, werken en dood vallen. Ik zie er echt geen nut in. Dat heb ik ook nooit echt gehad. Sinds ik zeer jong was heb ik nooit echt zin gehad om iets -maakt niet uit wat- te doen. Het voelt allemaal gewoon zo nutteloos. Ik heb geen zin om te wachten. Zo voelt mijn leven al een paar jaar, als wachten. Wachten tot het voorbij is en ik niet meer hoef te bestaan. Ik heb in de vakanties gewerkt omdat het mijn ouders gelukkig lijkt te maken en dan zie ik de levens van die 30 en 40 jarige collegas en ik zie niets waar ik naar uitkijk. Ik weet dat ik zo een leven niet zou volhouden; dus waarom wachten. Waarom verkiezen zo veel mensen zo een trage en pijnlijke dood dat het leven is. Ipv kort en snel roken en drinken ze om het dragelijker te maken en uitijndelijk als gevolg hiervan eerder te sterven. Ik heb er geen zin in, in niets. Het enige dat ik nog doe is naar muziek luisteren terwijl ik wacht. Ik ben gestopt met hobbys, het boeit me niet meer. Alles wat ik doe lijkt nutteloos. Ik heb geen slecht leven, ik doe het goed op school, ik zou volgend jaar aan de universiteit starten, ik heb (bijna) alles wat ik zou willen en het geeft mij geen gevoel van voldoening. Op momenten die de beste van mijn leven zouden moeten zijn voel ik mij steeds onverschillig. Ik weet nog niet wanneer - ik dacht van te wachten tot mijn ouders gestorven zijn maar zo lang ga ik het niet rekken - maar ik zal niet van ouderdom sterven. Ik heb een plan, de vraag is enkel wanneer ik het doe. Ik weet dat dit plan zal slagen omdat ik veel research heb gedaan over het onderwerp. Ik synthetiseer binnenkort een kleine hoeveelheid kaliumcyanide dat ik in pil bij me zal dragen. Ik ben niet impulsief dus ik vertrouw mezelf om hem niet bij de eerste tegenslag te nemen. Het gedacht van het op elk moment te kunnen beeindigen geeft me een opgelucht gevoel op een rare manier. Dan komt het absurdisme even naar boven en voel ik me voor een moment echt bijna gelukkig. Het gedacht dat alles stopt en niets echt meer van belang is. Ik wou niets meer dan mijn ouders een kind geven die het leven apprecieert en echt gelukkig is maar dat zal ik nooit zijn. Ik heb er niet om gevraagd om geboren te zijn. Hoe verwoest mijn ouders ook zullen zijn vind ik dat ik het recht heb om uit het leven te stappen. Ik weet dat ze nooit hetzelfde zouden zijn en mijn moeder mogelijks mij zou volgen maar ik kan het niet meer. Ik heb hier nooit voor gekozen. Ik wil niet leven. Velen zouden het advies geven om met iemand te spreken. Ik ga dit uiteindelijk wel doen denk ik maar ik betwijfel zeer sterk of ze mij zouden kunnen 'helpen'. Ik weet niet of je mij depresief kan noemen want ik ben niet verdrietig. Ik ben er gewoon, zonder reden of ambities. Dit komt niet in vlagen maar het is er altijd en al heel mijn leven, daarom denk ik dat er niets zal veranderen, hoe goed mijn leven er ook uit ziet. Ik heb momenten waarop ik kan lachen en momenten waarop ik even niet denk aan zelfdoding maar die zijn kort. Veel te kort om het het leven waard te maken. Ik moest dit even allemaal er uit laten, het heeft niets verandert maar ik heb toch geprobeerd.

E.

na mishandeld te zijn en te hebben gezien hoe mijn vader, mij moeder en oudste zus doodstak voor mijn ogen en ik was maar 3, kwam jij in men leven. jaren gingen voorbij, ook al had jij het moeilijk je was mijn steun. meer je was mijn alles. ik kende geen liefde noch houden van, maar ik kan nu zien dat ik hield van jou en dat wat wij hadden liefde was. ik was maar helaas was jou leven ook zeer moeilijk en zwaar en was ik te jong om die zelfde steun te bieden. 7 jaar, 7 jaar! was ik toen je naar me toe kwam met tranen in men ogen en die zelfde dag was ik je kwijt voor altijd. nu ben ik 23 en ween nog om je. niet alleen omdat ik je kwijt ben maar omdat ik me klote voel dat ik je niet hetzelfde heb kunnen geven als jij mij. na je dood probeerde ik 2 jaar lang bij je te zijn, ook nu wil ik nog steeds. maar door de jaren heen is het duidelijk dat je het niet wilt of nog niet. daarom vecht ik verder. ook al is het zwaar en doet het veel pijn ik moet door gaan voor JOU. i will Always love you

Ik heb veel aan mijn hoofd ik hou van mijn ouders zij hebben er niks mee te maken maar ik word gepest omdat ik om ging met meiden en mijn moeder kreeg borstkanker toen werd ik nogal ongelukkig ik kon mijn moeder geen pijn zien hebben en bij het kleinste conflict zoals vandaag tussen mijn moeder en stiefvader voel ik me minder gelukkig

Ik ben dit jaar mijn beste vriendin verloren en sinds mijn verjaardag op 6 juli is het verdriet om de dood van mijn beste vriendin alleen maar gegroeid. Ik ontwikkelde een ernstige zware depressie met psychotische kenmerken. Nu kan ik alleen maar denken aan de dood en hoe ik er een eind aan kan maken. Ik ben niet meer veilig en begin een gevaar te vormen voor mezelf, help mij.

Mijn eerste relatie was een platonische omdat ze vroeger door haar familie was misbruikt.
Daar had ze borderline en manische depressiviteit aan overgehouden.
Geen goeie combinatie.
Maar we hadden het gezellig samen.
We gingen vaak naar cabaret voorstellingen en onze liefde voor de fluwelen tijgers(katten) hielp ook.
Bij een cabaretvoorstelling zaten we steevast op de eerste rij, omdat cabaretiers wat "doen" met mensen op de eerste rij.
Alles ging zijn gangetje totdat ze te horen kreeg dat ze uitbehandeld was.
Ze deed een zelfmoordpoging.
Die mislukte.
De tweede keer had ze ervaring....